گاهی اوقات بعضی ها فکر می کنند که امامان فقط برای اطاعت و الگو برداری هستند، درحالی که اهل بیت بخصوص امام عصرمان میتوانند بهترین دوستان ما در مسیر پر پیچ و خم زندگی باشند.
اکثر ما تنها وقتی به اهل بیت متوسل میشویم که دچار مشکلی شده ایم درحالی که آنها و بخصوص امام زمان "عج" همیشه به یاد ما هستند و هرگز ما را فراموش نمی کنند. در شادی ما شاد و با رنج یا انجام گناه ما ناراحت می شوند.
آیا ما هم موقع شادی به یاد آنها هستیم؟
بهترین نوع ارتباط از نظر بنده با ائمه ارتباط صمیمی و دوستانه هست که همیشه و در همه حال به یاد آنها باشیم و در تمام مراحل با یاری جویی از گناه خودداری و کارهای نیک انجام بدهیم.
ارتباط صمیمی با آقا امام زمان "عج" که همیشه همراه ما هستند میتواند عاشقانه عارفانه نیز باشد؛ به نوعی عشقی که با عشق های زمینی فرق دار.
عشقی دوطرفه که ترس از دست دادن معشوق در آن نیست. عشقی جدا از عاشقانه های توخالی که انتهایش نه تنها نرسیدن نیست بلکه جاودانگی است.
عاشقی با امام زمان دل میخواد و احساس؛ عشقی که در آن سراسر آرامش است و بس....
