یعقوب در انتظار فرزندش یوسف آنقدر گریست که چشمانش نابینا شد. اما باز هم امید وصال او را در دل می پرواند و پس از گذشت سال های متمادی هنوز هم چشم به راه یوسفش می نشست.
اینک ما چگونه به انتظار یوسف گم گشته مان نشسته ایم؟ آیا ما نیز چون یعقوب در فراقش میسوزیم؟ آیا یعقوب وار معشوف گمگشته مان را منتظریم؟
بهترین اعمال انسان ها انتظار فرج هست. اما منظور چه انتظاری است؟
فرض کنید مهمانی دارید، مهمانی که خیلی وقت است منتظرش هستید؛ آیا دست روی دست می‌گذارید تا او بیاید؟ یا اینکه خانه را جمع و آب و جارو می کنید؟ آیا انتظار به معنی هیچ کاری نکردن است؟
منتظر واقعی کسی هست که برای مهمان دلش، خانه دلش را آب و جارو کند و با تلاش جامعه را نیز مشتاق ایشان گرداند.
کسی که برای ظهور هر چه زودتر ایشان به اصلاح اعمال خود و سپس جامعه بپردازد.
منتظر واقعی کسی هست که لحظه ای از یاد ایشان غافل نمی شود و بر تمامی اعمال خود کنترل دارد که مبادا با انجام گناهی موجب تاخیر در ظهور و شکستن دل ایشان شود.
کاش همه مان منتظر واقعی بودیم...
به راستی چرا امام مان هنوز غایب هست؟ آیا خدا نمی‌خواهد ما سعادتمند شویم؟ یا اینکه خودمان با کرده خویش مانع ظهور ایشان شده ایم؟
شاید خودمان نفهمیم اما با تک تک گناهانمان، که می گوییم به خودمان فقط مربوط هست، موجب تاخیر در ظهور مولای مان می شویم. ??
کاش ما نیز به درد عشق او مبتلا بودیم. ای کاش او را از اعماق وجود می خواستیم و ذره ای از عاشقی و عشق حقیقی یوسف زهرا "ع" وجودمان را فرا میگرفت؛ به طوری که آتش عشقش روز به روز در روح و جان ما شعله ورتر می گردید. آن وقت ذره ذره وجودمان ندای "یا مهدی "عج"" را فریاد می کرد. ما باید در عشق حقیقی چنان باشیم که مولایمان را در هر چیز و با هرچیز ببینیم.
همه ما یا حداقل اکثر ما با مشخصات امام زمان "عج" آشنایی داریم. چون اولین و مهم ترین وظیفه هر شیعه و مسلمان منتظر کسب معرفت نسبت به وجود حجت خویش هست.
اهمیت این موضوع را در این حدیث پیامبر "ص" در می یابیم:"" هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است. ""
به یقین شناخت ایشان با یادگیری القاب، نامها، تاریخ ولادت و غیبت او حاصل نمی شود. باید در حکمت و شگفتی های نام ها، نشان های ایشان تامل کرد.
همچنین در دعای شریفه میخوانیم:"" اللهم عرفنی حجتک، فانک ان لم تعرفنی حجتک ضللت عن دینی"
" خدایا حجت خویش را به من بشناسان که اگر حجت خود را به من نشناسانی، از دینم گمراه خواهم شد. "
بنابراین واجب است که علاوه بر یادگیری مشخصات ایشان به شناخت معنوی و عرفانی از ایشان نیز برسیم و خود را به عشقی جاودانه متصل کنیم.
 |
|
| نقش | امام دوازدهم شیعه |
|---|---|
| نام | م ح م د بن حسن عسکری "ع" |
| کنیه | ابوالقاسم، احمد و … |
| لقب(ها) | حُجَّت، مَهْدی، قائِم، بَقیَّةُالله، حُجَّةُالله، صاحِب‌ُالزَّمان، اَلْمُنتَظَر، غائِب، صاحِب‌ُالْاَمر، وَلیِّ عَصر، مَنصور، مُنتَقِم و … |
| زادروز | (1150 سال)نیمه شعبان سال 255 یا 256 هجری قمری برابر با 869 میلادی[3][4] و برابر با دوشنبه، 8 مرداد 248 شمسی (سال کبیسه) |
| زادگاه | سامرا[5] |
| پدر | امام حسن عسکری "ع" |
| مادر | نرجس خاتون یا صقیل |
| طول عمر |
پیش از امامت: 255 یا 256(قمری) –260 ه.ق (به اعتقاد شیعه دوازده امامی) |
